U – Ü ile Başlayan İsimler

Kökenler Kısaltma Anlamları
Tür. = Türkçe. Ar. =Arapça. Fars. = Farsça. Yun. = Yunanca. İbr. = İbranice. Fran. = Fransızca.
Lat. = Latince Süry. = Süryanice İtal. = İtalyanca T.a.i. = Türkçe-Arapça isim. A.t.i. = Arapça-Türkçe isim
T.f.i. = Türkçe-Farsça isim. F.t.i. = Farsça -Türkçe isim A.f.i. = Arapça-Farsça isim. F.a.i. = Farsça – Arapça isim
Er. – = Erkek Ka. = Kadın Bkz. = Bakınız.
A  
B   
C   
Ç  
D   
E   
F   
G   
H   
I – İ – J   
K  

  L   
M   
N   
O   
Ö   
P   
R   
S   
Ş   
T  
U – Ü  

 
V   
Y   
Z   

UBAB: (Ar.) Er. 1. Pek taşkın, coşkun. 2. Delice akan sel.

UBEYD: (Ar.) Er. – (bkz. Ubeyde).

UBEYDE: (Ar.) Ka. – Küçük köle, kölecik. Ashabın kullandığı isimlerdendir. Ubeyde b. el-Cerrah.

UBEYDULLAH: (Ar.)Er. – Allah’ın kulu.

UCAER: (Tür.) Er. – Değerli, yüce kimse.

UCATEKİN: (Tür.) Er. – Yücelikte eşsiz kimse.

UÇANAY: (Tür.) Er. – Ay gibi yüksek anlamında.

UÇANOK: (Tür.) Er. – Hızlı, atak, yiğit.

UÇAR: (Tür.) Er. – Uçan, uçucu.

UÇARER: (Tür.) Er. – Uçar er.

UÇBAY: (Tür.) Er. – Sınır beyi.

UÇBEYİ: (Tür.) Er. – Selçuklu ve Osmanlılar’da sınırlardaki askeri güçlerin kumandanlarına verilen ad.

UÇHAN: (Tür.) Er. – Sınır şehir hanı.

UÇKAN: (Tür.) Er. – Deli dolu, havai, toy.

UÇKUN: (Tür.) 1. Kıvılcım. 2. Pahalı, yüksek. 3. Uçan, çapkın. 4. Becerikli, eli tez. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UÇMA: (Tür.) Er. 1. Dağın karlarla örtülmüş dik yamacı.

UÇMAN: (Tür.) Er. – Uçan uçucu.

UÇUK: (Tür.) Er. 1. Uçmuş, soluk renk. 2. Çökmüş yer, toprak. 3. İyi. 4. Sivri dağ tepesi.

UÇUR: (Tür.) Er. 1. Vakit, an, fırsat. 2. Mevsim.

UFKİ: (Ar.) Er. – Ufka ait, ufukla ilgili.

UFUK: (Ar.) 1. Düz arazide ya da açık denizde gökle yerin birleşir gibi göründüğü yer. 2. Anlayış, kavrayış, görüş, düşünce gücü. 3. Çevre, dolay.- Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UFUKTAN: (a.t.i.) Er. – Sabah aydınlığının ufukla birleştiği nokta.

UĞAN: (Tür.) – Yüce, yüksek, güçlü. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UĞANBİKE: (Tür.) Ka. – Uğan bike.

UĞRAŞ: (Tür.) – Güçlük ve kötülükle uğraşma, mücadele. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UĞUR: (Tür.) 1. İyilik, şans, talih, baht. Fırsat, tesadüf. 2. Kimi olaylarda görülen ve insana iyilik getirdiğine inanılan iyilik kaynağı. – İslam’da bu tür düşüncelere itibar edilmez. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UĞURAL: (Tür.) Er. – Uğur – al.

UĞURALP: (Tür.) Er. – Hayırlı yiğit.

UĞURATA: (Tür.) Er. – Hayırlı ata.

UĞURAY: (Tür.) – Uğurlu ay. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UĞURCAN: (Tür.) – İyilikçi ve candan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UĞUREL: (Tür.) Er. – Eli uğurlu olan.

UĞURHAN: (Tür.) Er. – Hayırlı lider.

UĞURLU: (Tür.) – Uğurlu olan, iyilik getirdiğine inanılan, kutsal kutlu. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UĞURLUBAY: (Tür.) Er. – Uğurlu -bay.

UĞURLUBEY: (Tür.) Er. – Uğurlu -bey.

UĞURSAL: (Tür.) Er. – Uğurla ilgili, uğurlu.

UĞURSAN: (Tür.) – Uğuruyla tanınmış olan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UĞURSAY: (Tür.) Er. – Uğur say.

UĞURSEL: (Tür.) – Uğur sel. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UĞURSOY: (Tür.) – Uğurlu soydan gelen. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UĞURTAN: (Tür.) Er. – Uğur tan.

UĞURTAY: (Tür.) Er. – Uğurlu genç. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UĞUŞ: (Tür.) 1. Anlayış, zeka, bekleyiş. 2. Benzeyiş. 3. Soy, kabile, soysop. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UĞUZ: (Tür.) Er. – Kutsal, mübarek. Saf, temiz.

UHRA: (Ar.) – Başka, diğer. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UKAB: (Ar.) Er. 1. Karakuş, kartal, tavşancıl kuşu. 2. Hz. Muhammed’in (s.a.s) (bayrak) sancaklarından birinin adı. 3. Nesir burcu, kartal takım yıldızı.

UKBE: (Ar.) Er. – Ashabın meşhurlarından: Ukbe b. Nafı.

UKDE: (Ar.) Er. 1. Düğüm. Zor, karışık, iş. 2. Bir gezegen yörüngesinin her iki ucu.

UKHUVAN: (Ar.) Ka. – Papatya.

UKNUM: (Ar.) Er. 1. Asıl, temel. 2. Hıristiyanlıktaki teslis inancını meydana getiren üç unsurdan her biri.

UKUL: (Ar.)Er. – Akıl, us.

UKUŞ: (Tür.) Er. – (bkz. Uğuş).

ULA: (Ar.) 1. Birinci. 2. Şan ve şeref sahibi kimse – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ULAÇ: (Tür.) Er. – Bağlayan, bağlayıcı. Sınır.

ULAÇHAN: (Tür.) Er. – Sınır hanı.

ULAĞ: (Tür.) Er. – Ulak.

ULAŞ: (Tür.) – Amacına eriş, isteğine kavuş. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ULU: (Tür.) Er. 1. Erdemleri bakımından çok büyük, yüce. 2. Zengin, saygın.

ULUALP: (Tür.) Er. – Çok erdemli, yüce yiğit.

ULUANT: (Tür.) Er. – Kutsal, büyük yemin.

ULUBAŞ: (Tür.) Er. – Yüce, saygın kimse.

ULUBAY: (Tür.) Er. – Yüce, saygın, erdemli kişi.

ULUBEK: (Tür.) Er. – Saygınlığı olan bey.

ULUBERK: (Tür.) Er. – Saygın kişilikli yiğit..

ULUCAN: (Tür.) Er. – Erdemli, saygın, yüce kişi.

ULUÇ: (Tür.) Er. 1. Selçuklular döneminde Türk beylerine verilen unvan. 2. Ünlü Türk denizcisi Uluç (Kılıç) Ali Paşa’nın adı.

ULUÇAĞ: (Tür.) Er. – Hayırlı, uğurlu dönem.

ULUÇAM: (Tür.) Er. – Ulu – çam.

ULUÇKAN: (Tür.) Er. – Uluç – kan.

ULUDAĞ: (Tür.) Er. – Çok büyük, yüce dağ.

ULUDOĞAN: (Tür.) Er. – Doğuştan yüce, uğurlu kimse.

ULUER: (Tür.) Er. – Saygın, uğurlu, yüce kimse.

ULUERKAN: (Tür.) Er. – Saygın, yüce, soylu kimse.

ULUĞ: (Tür.) Er. – Ulu, büyük, saygın.

ULUHAN: (Tür.) Er. – Büyük, saygın hükümdar.

ULUKAAN: (Tür.) Er. – Büyük, saygın hükümdar.

ULUKAN: (Tür.) Er. – Soylu yüce kandan gelen.

ULUKUT: (Tür.) Er. – Çok uğurlu, kutlu kimse.

ULUM: (Tür.) – Ululuk, haşmet, büyük gösteriş. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ULUMAN: (Tür.) Er. – Ulu, yüksek, saygın kimse.

ULUMERİÇ: (Tür.) Er. – Ulu meriç.

ULUN: (Tür.) 1. Büyük, ulu. 2. Temrensiz ok. 3. Buğday, arpa kökü. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ULUNAY: (Tür.) – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ULUÖZ: (Tür.) Er. – Özü yüce, saygın kimse.

ULUS: (Tür.) 1. Millet, halk, insan topluluğu. 2. Göçebe. 3. Oba, aşiret, kavim. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ULUSAN: (Tür.) Er. – Adı yüce tanınmış kimse.

ULUSOY: (Tür.) Er. – Ulu, yüce, soylu.

ULUSU: (Tür.) Er. – Yüce, kutlu su.

ULUŞAHİN: (Tür.) Er. – Ulu şahin.

ULUSAN: (Tür.) Er. – Yüce şanlı kimse.

ULUTAN: (Tür.) Er. – Ulu tan.

ULUTAŞ: (Tür.) Er. – Ulu taş.

ULUTAY: (Tür.) Er. – Ulu tay.

ULUTEKİN: (Tür.) Er. – Yüksek şahsiyetli ve sakin kişilikli.

ULVİ: (Ar.) Er. – Yüksek, yüce, manevi yapısı ön plana çıkabilen.

ULVİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Ulvi).

UMA: (Tür.) Er. 1. Hediye, armağan. 2. Konuk, misafir.

UMAN: (Tür.) Er. – Umudu olan, bekleyen, umutlu.

UMAR: (Tür.) – Çare, çıkar yol. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UMAY: (Tür.) 1. Orhun yazıtlarında geçen, çocukları ve hayvanları koruduğuna inanılan Tanrıça. 2. Devlet kuşu. – İsim olarak kullanılmaz.

UMMAN: (Ar.) – Ulu, büyük, engin deniz, okyanus. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UMRAN: (Ar.) 1. Bayındırlık, ma-murluk. 2. Uygarlık, ilerleme, refah ve mutluluk. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UMUR: (Tür.) – Görgü, bilgi, deneyim. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UMURAL: (Tür.) Er. – Görgü, bilgi, deneyim kazan.

UMURALP: (Tür.) Er. – Görgülü, bilgili, yiğit.

UMURBAY: (Tür.) Er. – Görgülü, bilgili, saygın kişi.

UMURBEY: (Tür.) Er. – Görgülü, bilgili, kişi.

UMUT: (Tür.) – Ummaktan doğan, güven duygusu, ümit. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UNAN: (Tür.) 1. Sadakat, bağlılık. 2. Hak. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UNAT: (Tür.) – Doğru yolu tutan. Akıllı. Ergin. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UNGAN: (Tür.) Er. 1. Onmuş kişi, mutlu. 2. Yürekli, yiğit kişi.

UNSUR: (Ar.). – Öğe, ilke, eleman. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

URAL: (Tür.) Er. – Hazar denizine dökülen, ırmak ve sıradağ.

URALP: (Tür.) Er. – Kentli yiğit.

URALTAN: (Tür.) Er. – Ur – altan.

URALTAY: (Tür.) Er. – Ur – altay.

URAM: (Tür.) Er. – Büyük, geniş yol.

URAN: (Tür.) – Yetenekli, usta, becerikli. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

URANDU: (Tür.) Er. 1. Seçkin, seçilmiş. 2. Hayırlı.

URANGU: (Tür.) Er. – Savaşçı, savaşkan.

URAZ: (Tür.) Er. – Şans, talih.

URAZA: (Ar.)Er. 1. Hediye, armağan. 2. Konuğa çıkarılan yiyecek.

URGUN: (Tür.) Er. 1. Vurulan, vurulmuş. Vurgun, aşık. 2. Gizli.

URHAN: (Tür.) Er. – Yüksek rütbeli han.

URKAN: (Tür.) Er. 1. Kale hendeği. 2. Şehir, kent. 3. Yüksek ve korunaklı yer.

URLUK: (Tür.) Er. – Aile, soy sop. Tohum.

URUÇ: (Ar.) – Yukarı çıkma, yükselme, ağma. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

URUK: (Tür.) Er. 1. Tane, tohum. 2. Nesil, kuşak, soy.

URUZ: (Tür.) Er. – Hedef, amaç, gaye.

URVE: (Tür.) – Kulp, sağlam. Urvetü’l-Vuska, sağlam kulp. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır. Sahabe adlarındandır: Urve b. ez-Zübeyr.

URZA: (Ar.) – Hedef, amaç. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

USAL: (Tür.) Er. 1. Gamsız, kedersiz, keyfine düşkün. 2. Önemsiz.

USALAN: (Tür.) Er. – Akıl alan, akıllı.

USALP: (Tür.) Er. – Akıllı yiğit.

USARE: (Tür.) Ka. – Özsu.

USBAY: (Tür.) Er. – Akıllı, saygın kişi.

USBERK: (Tür.) Er. – Şimşek gibi parlak akıllı kimse.

USBEY: (Tür.) Er. – Akıllı kişi.

USER: (Tür.) Er. – Akıllı kişi.

USHAN: (Tür.) Er. – Akıllı hükümdar.

USKAN: (Tür.) Er. – Akıllı soydan gelen.

USLU: (Tür.) – Akıllı, zeki, uysal, sakin kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

USLUER: (Tür.) Er. – Akıllı, olgun kişi.

USMAN: (Tür.) Er. – Akıllı, zeki kimse.

USUM: (Tür.) Er. – Akıllı.

USUN: (Tür.) – Hüzün. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

USUNBİKE: (Tür.) Ka. – Hüzünlü hanım.

UTARİD: (Ar.) – Merkür. Erkek ve kadın adı olarak kullanılır. – Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılır.

UTBE: (Ar.) Er. – Meşhur sahabelerden bazılarının ismi.

UTKAN: (Tür.) Er. 1. Zafer kazanmış, muzaffer. 2. Şerefli, onurlu soydan gelen.

UTKU: (Tür.) – Birçok emek ve tehlikelerden sonra ulaşılan, mutlu sonuç, zafer. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UTMAN: (Tür.) Er. – Şerefli, edepli, terbiyeli kimse.

UYAR: (Tür.) Er. 1. Uygun yerinde. 2. Boyun eğen, uysal, nazik kimse.

UYARALP: (Tür.) Er. – Uysal, nazik yiğit.

UYAREL: (Tür.) Er. – Uyar el.

UYGAN: (Tür.) Er. – Uyumlu, uyan.

UYGAR: (Tür.) – Kültürlü, eğilimli, görgülü, medeni. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UYGU: (Tür.) – Uyum, uygunluk. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UYGUN: (Tür.) 1. Yakışır, yaraşır, elverişli, yararlı. 2. Oranlı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UYGUNEL: (Tür.) Er. – Uygun el.

UYGUNER: (Tür.) Er. – Uygun uyumlu, olumlu.

UYGUR: (Tür.) 1. Orta Asya’da büyük devlet ve uygarlık kurmuş, yazılı anıtlarla sanat yapıtları bırakmış olan bir Türk ulusu. 2. Uygar, medeni. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UYGURALP: (Tür.) Er. – Uygar yiğit. Uygur’a mensup kişi.

UYSAL: (Tür.) – Yumuşak başlı, uyumlu, boyun eğen. Terbiyeli. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UYUN: (Ar.) – Gözler. Pınarlar, kaynaklar. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UZ: (Tür.) 1. İyi, güzel. Uygun, doğru. 2. Usta. 3. Temiz, dikkatli. Becerikli, akıllı, anlayışlı. 4. Yakın, içten. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UZALP: (Tür.) Er. – İyi, temiz, akıllı, anlayışlı yiğit.

UZAY: (Tür.) – Bütün varlıkların içinde bulunduğu sonsuz boşluk. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UZBAY: (Tür.) Er. – İyi, becerikli, temiz, akıllı ve saygın kişi.

UZCAN: (Tür.) Er. – Uysal, uyumlu, iyi insan.

UZEL: (Tür.) – Usta, becerikli kişi. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UZER: (Tür.) Er. – Becerikli, akıllı kişi.

UZGÖREN: (Tür.) Er. – Gerçeği önceden görebilen.

UZHAN: (Tür.) Er. – Ülke ve halkına faydalı olan.

UZKAN: (Tür.) Er. – Erdemli soydan gelen.

UZLET: (Ar.) Er. – Bir kenara çekilip toplum yaşayışından ayrı kalma.

UZMA: (Ar.) – Büyük, en büyük. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UZMAN: (Tür.) – Belli bir iş ya da konuda bilgi, görüş ve becerisi olan kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

UZSAN: (Tür.) Er. – Becerisi ve diğer iyi nitelikleriyle tanınan.

UZSOY: (Tür.) Er. – İyi nitelikli soydan gelen.

UZTAN: (Tür.) Er. – Uz – tan.

UZTAŞ: (Tür.) Er. – Uz – taş.

UZTAV: (Tür.) Er. – Uz – tav.

UZTAY: (Tür.) Er. – Uz – tay.

UZTEKİN: (Tür.) Er. – Uz – tekin.

…………………………………………………………………………………………..

ÜBAB: (Ar.) Er. – Şiddetli, taşkın sel suyu.

ÜBABE: (Ar.) Ka. – (bkz. Übab).

ÜBEY: (Ar.) Er. – Sahabedendir. Übey b. Ka’b.

ÜBEYDULLAH: (Ar.) Er. – Allah’ın kulu.

ÜBEYD: (Ar.) Er. Köle, kölecik, kul.- Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılır.

ÜBEYDE: (Ar.) Ka. – (bkz. Übeyd).

ÜBHET: (Ar.) Er. – Büyüklük, ululuk.

ÜÇEL: (Tür.) 1. Yüce, yüksek. 2. Arka. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜÇER: (Tür.) Er. – Üç er.

ÜÇGÜL: (Tür.) Ka. 1. Yaban yoncası. 2. Üç gül.

ÜÇOK: (Tür.) Er. – Oğuz destanına göre sol kolda bulunan 12 Oğuz boyuna verilen ad.

ÜFTADE: (Fars.) Ka. 1. Düşmüş, düşkün. 2. Aşık.

ÜFTADEGİ: (Fars.) Er. – Düşkünlük.

ÜGE: (Tür.) – Ünlü, şöhretli. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜKE: (Tür.) – Onur, şeref. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜKSÜM: (Ar.) Ka. – Çayırı, çimeni çok güzel bahçe.

ÜLEZ: (Tür.) 1. Batmakta olan güneş. 2. Salgın. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜLFER: (Ar.) – Büyük su, ırmak. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜLFET: (Ar.) 1. Alışma, kaynaşma. 2. Görüşme, konuşma. 3. Dostluk, arkadaşlık. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜLGEN: (Tür.) 1. Yüce, yüksek, ulu. 2. İyilik tanrısına verilen ad. – İsim olarak kullanılmaz.

ÜLGENALP: (Tür.) Er. 1. Yüce, ulu, yiğit. 2. Ülgen – alp.

ÜLGENER: (Tür.) Er. Yüce, ulu kimse. – Ülgen – er.

ÜLGER: (Tür.) – Kumaş vb. şeylerdeki ince tüy. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜLGÜ: (Tür.) Er. 1. Yakışıklı kimse. 2. Pay, hisse. 3. Tutum, tavır.

ÜLKE: (Tür.) 1. Bir devletin egemenliği altında bulunan yerlerin tümü. 2. Yurt, vatan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜLKEM: (Tür.) Yurdum, vatanım. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜLKEN: (Tür.) – Senin yurdun, senin vatanın. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜLKENUR: (Tür.) – Yurdunu aydınlatan ışık. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜLKER: (Tür.) – Boğa burcunda yedi yıldızdan biri. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜLKÜ: (Tür.) – Amaç edinilen, ulaşılmak istenilen şey. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜLKÜM (Tür.) – Amacım, ulaşmak istediğim şey. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜLKÜMEN: (Tür.) Er. – Ülküsü olan. bir ülküye bağlı olan kimse.

ÜLKÜSEL: (Tür.) – Ülkü ile ilgili, ülkü niteliğinde. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜLMEN: (Tür.) Er. – Denizci, deniz adamı.

ÜMERA: (Ar.) Er. – Beyler, emirler.

ÜNAN: (Ar.) – İnleme, nalan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜNSA: (Ar.) Ka. – Kadın, kız, nisa.

ÜMİT: (Fars.) – (bkz. Umut). – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜMMET: (Ar.) – Bir peygambere inananların hepsi. İslam dinine bağlı olanların hepsine verilen ad.

ÜMMİYE: (Ar.) Ka. – Anneye ait, anneyle ilgili.

ÜMMÜHAN: (Ar.) Ka. – Hükümdar anası.

ÜMNİYE: (Ar.) Ka. 1. Umut. 2. İstek, arzu. 3. Niyet.

ÜMRAN: (Tür.) – (bkz. Ümran). -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜNAL: (Tür.) 1. Adın duyulsun, tanın, ün kazan. 2. Ün al. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜNALAN: (Tür.) Er. – Adı duyulmuş, ün kazanmış.

ÜNALDI: (Tür.) Er. – Ün aldı.

ÜNALMIŞ: (Tür.) Er. – Ün ve şan kazanmış.

ÜNALP: (Tür.) Er. – Tanınmış, ünlü, yiğit.

ÜNAY: (Tür.) – Ay gibi tanınmış, ünü parlak, şöhretli.

ÜNEK: (Tür.) Er. 1. Kahraman, yiğit. 2. Ünlü tanınmış.

ÜNER: (Tür.) Er. – Tanınmış, ünlü yiğit.

ÜNGÖRMÜŞ: (Tür.) Er. – Ün görmüş.

ÜNGÜN: (Tür.) Er. – Ün gün.

ÜNGÜR: (Tür.) Er. – Mağara.

ÜNKAN: (Tür.) Er. – Tanınmış soydan gelen, soylu kan.

ÜNLEM: (Tür.) – Ses, seda, çağrı. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜNLÜ: (Tür.) – Tanınmış, adı duyulmuş şöhretli, şanlı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜNLÜER: (Tür.) Er. – Tanınmış, ünlü kimse.

ÜNLÜOL: (Tür.) Er.- Adın duyulsun, ün kazan.

ÜNLÜSOY: (Tür.) Er. – Tanınmış soydan gelen.

ÜNSAÇ: (Tür.) Adın duyulsun, ünlen. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜNSAL: (Tür.) – Adın duyulsun. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜNSAN: (Tür.) – (bkz. Ünsal). – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜNSEV: (Tür.) – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜNSEVEN: (Tür.) – Ün seven. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜNSEVER: (Tür.) – Ün sever. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜNSEVİN: (Tür.) – Ün sevin. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜNSİ: (Ar.) Er. 1. Alışmış, sokulgan. 2. Arkadaş, dost.

ÜNSİYYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Ünsi).

ÜNÜVAR: (Tür.) 1. Ünü var. 2. Ünlü tanınmış. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜNVER: (Tür.) – Ünlen, tanınmış ol, insan ol. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜNVERDİ: (Tür.) Er. – Ün verdi. -(bkz. Ünver).

ÜNVEREN: (Tür.) Er. – Ün veren.

ÜNZİL: (Ar.) Er. – Gönderilmiş, indirilmiş, inzal olunmuş.

ÜNZİLE: (Ar.) Ka. – (bkz. Ünzil).

ÜRMEGÜL: (Tür.) Ka. – Sarmaşık.

ÜRÜN: (Tür.) 1. Üretilen, yararlı şey, topraktan elde edilen. 2. Yapıt, eser. 3. Sık orman. 4. Çokluk, bolluk. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜRÜNAY: (Tür.) Ka. – Ürün ay.

ÜRÜNDÜ: (Tür.) Er. – Seçilmiş, seçkin.

ÜRÜNDÜBAY: (Tür.) Er. – (bkz. Üründü).

ÜSGEN: (Tür.) Er. 1. Yüksek. 2. Gelişmiş.

ÜSTAM: (Ar.) Er. 1. Altın veya gümüşten yapılmış at eyeri. 2. Emin, güvenilir.

ÜSTAY: (Tür.) Er. – Ay gibi yüksek yüce.

ÜSTEK: (Tür.) Er. – Yüksek, yüce.

ÜSTEL: (Tür.) Er. – (bkz. Üstek).

ÜSTER: (Tür.) Er. – Çok değerli kimse.

ÜSTÜN: (Tür.) 1. Benzerlerine göre daha yüksek bir düzeyde olan, onları geride bırakan. 2. Yenen, galip gelen. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

ÜSTÜNBAY: (Tür.) Er. 1. Üstün bay. 2. Seçkin, başarılı kimse.

ÜSTÜNDAĞ: (Tür.) Er. – Üstün dağ.

ÜSTÜNER: (Tür.) Er. – Üsten – er.

ÜVEYS: (Ar.) Er. – İsteyen, arzu eden.

ÜZER: (Tür.) Er. 1. Üst. 2. Kaymak. 3. Faiz. – Can sıkıcı, üzücü.

ÜZEYİR: (Ar.) Er. – Kur’an-ı Kerim’de adı geçen, peygamber olup ol­madığı konusunda ihtilaflı görüşler bulunan kişi. Tevbe suresi 30. ayette ismi geçer.

ÜZÜM: (Tür.) Ka. – Asmanın taze ya da kuru olarak yenen ve salkım durumunda bulunan meyvesi.

Yorum ekle

Abone olmak için kaydolun

Bu site "reCAPTCHA" ve "Google" tarafından korunmaktadır. | Gizlilik Politikası ve Hizmet Şartları
© 2024 | Tüm hakları bunubiliyormuydunuz.com' a aittir.